2ª SEMANA DA RADIO

jueves, 28 de abril de 2016

Xornal escolar: Lorena Freijeiro

1.       ¿Qué sentes ao ser a primeira muller licenciada en gaita?
Cando obtiven a licenciatura, non era consciente do que realmente significaba para o mundo da gaita e para Galicia, e agora,  miro cara atrás e a verdade é que é todo un orgullo para min. Estou moi contenta e satisfeita, de ver como todo esforzo ten a súa recompensa.
2.       ¿Cándo empezaches a tocar? ¿Por qué?
Tería ó redor de 7 anos. Empecei a mostrar interese nas clases de música do cole, do Divino Salvador, e a profe decidiu falar cos meus pais para que me meteran nunha escola de música ou banda.
3.       ¿Quén te animou a empezar coa música?  ¿Por que a gaita e no outro instrumento?
A min encantábame esas clases de música do cole, ensaiaba ca frauta a diario e como os meus pais querían anotarme a escola de música, como vos contaba antes, decidín seguir os pasos do meu avó. O meu avó era un coñecido gaiteiro da zona e quixen tocar a gaita coma él. Despois, matricularíame na escola de gaitas de Coruxo e a partir de aí comezaba a miña andaina coma gaiteira.
4.       ¿Cómo se leva iso de tocar y soprar a la vez?
Para min é algo sinxelo, nunca tiven problemas para tocar, saíame como algo innato, de dentro, e grazas a iso avanzaba rapidamente e entón claro! Cada vez gustábame máis e máis! e canto máis ensaiaba, máis doado me parecía.
5.       ¿Cuantos anos estiveches no conservatorio? ¿Gustouche?
No Conservatorio estiven 14 anos. É unha carreira dura pero a min gustábame e penso que paga moito a pena.
6.       Imaxino que rapazas aprendendo a tocar gaita habería moi poucas. ¿Cómo te sentiches ó estar rodeada de tantos mozos?
Pois a verdade é que non era consciente de se había máis nenos ca nenas. Sempre me trataron como unha máis, tanto na banda de gaitas como no Conservatorio.
7.       ¿Dixéronche algunha vez: “a gaita non é para as rapazas”?
Non, nunca, sempre me trataron por igual. A única anécdota que teño era a preocupación do meu avó, Julio, de que deixara de tocar a gaita cando me fixera maior e coñecera a algún mozo! Pero isto nunca ocorreu, o contrario! Caseime con un gaiteiro!
8.       ¿Cómo xurdiu o de tocar con Carlos Núñez?
Carlos Núñez foi o meu primeiro profesor de Conservatorio. Deume clases de gaita durante catro anos. Despois deixou o Conservatorio, pero nunca perdeu o contacto comigo. Cando crecín un pouquiño chamoume para colaborar con él nos concertos e grazas a iso puiden tocar con moitos máis grupos.
9.       Hoxe en día vémoste cada venres no Luar facendo de xurado de novos talentos. ¿Non é unha tarefa complicada?
O de xurado en Luar é unha tarefa complicadísima! Agora os rapaces tocan moi ben e é moi difícil ter que puntualos en tan pouquiño tempo e escoller a un gañador. Eu sempre querían que gañaran todos!
10.   Ademais de ser xurado, ¿qué proxectos tes para o futuro?
Cara o futuro espero que non cambie nada! Agora mesmo estou de baixa coma profe e coma gaiteira, porque vou ter un bebé dentro de dous meses! Pero cando pases estes meses de descanso retomarei as miñas clases coma profe de Conservatorio e coma solista dos grupos cos que colaboro. 


Xornal Escolar: entrevista a María Oruña

¿Cuándo empezaste a escribir?
Empecé a escribir a vuestra edad. Empecé escribiendo poemas, inventado historias… pero tampoco escribía muchísimo. Yo tenía mucha imaginación y me gustaba, sobre todo escribir poemas (y que eran muy malos, además).
Luego, con los años, estudié una carrera y me puse a trabajar, y dejé de escribir, y lo retomé hace poquitos años cuando volví a tener tiempo.
¿Cuál fue el primer libro que escribiste?
“La mano del arquero”. Es un libro de contenido jurídico y que va sobre el acoso laboral. Escribí sobre la crisis, el abuso de algunos jefes…
Tu nuevo libro se titula Puerto Escondido, ¿de dónde viene la idea para escribirlo?
La idea viene de que mi abuela era una gran contadora de historias y siempre me contaba historias de la Guerra Civil, de cuando era pequeña. A mí me llamaba la atención lo diferente que era la vida, sin ser hace tantísimo tiempo. Me gusta rescatar esas historias perdidas porque hay cosas que no salen en los libros. Simplemente  quise rescatar esas historias.
El tener familia en Cantabria, ¿fue una ayuda para escribirlo?
Sí, yo tenía allí familia que me podía contar anécdotas. Además, yo descubrí que había habido un crimen terrible en aquella costa, y con eso escribí toda la historia. Para documentarme tuve que viajar allí varias veces.
Es un libro, según nos han dicho, del género negro (policíaco). ¿Es tu género preferido?
Precisamente, este es un gran debate. Yo no creo que mi novela sea género negro. Para mí es una novela de misterio, con acción. Cuando hay un muerto y una investigación, enseguida te catalogan de género negro, pero yo no diría que lo es. No es mi género preferido. Me gustan las historias de misterio, históricas… y las biografías, ver que ha hecho la gente con su tiempo.
Este libro ¿está basado en una historia real?
En parte sí. No estoy contando exactamente un hecho real, me inspiré en ese crimen pero imaginé que podía haber pasado. Hay como dos tramas, una en el pasado y otra en el presente. En ellas yo introduje un psicópata, entre todas aquellas personas normales.
¿Te esperabas el éxito que está teniendo?
Yo esperaba que fuese muy bien. Simplemente que una editorial grande confíe en un escritor que empieza es algo extraordinario. Yo sabía que la historia tenía alma, pero no imaginaba que el éxito sería tan grande. En tres meses, tres ediciones. Y en una persona desconocida. Es algo bonito, sorprendente.
Si volvieses a escribirlo, ¿volverías a hacerlo igual?
No, seguramente no. Porque yo tampoco soy igual. Todos vamos cambiando. Al escribir este libro, con mi edad, fue diferente que si lo hubiera escrito hace diez años. De hecho, el que estoy escribiendo ahora es distinto, lleva mi esencia de ahora.
¿Notas alguna desigualdad respecto a los escritores masculinos?
Bueno, no exactamente pero si es verdad que se cataloga muchas veces “novela para mujeres”. Mucha gente me dijo que no leería mi libro porque “lo ha escrito una mujer y seguro que tiene recetas de cocina”. Como que no era una novela de calidad. Pero sin embargo, el premio Planeta de este año lo ha ganado una mujer.
Si veo que los lectores, a veces, piensan que las mujeres escriben cosas “blandengues” y no es así. Yo leí muchos libros de hombres que eran muy blandengues. No se debería poner etiquetas.
¿Qué prefieres: la abogacía o la literatura?
La literatura. Quizás porque estuve trabajando como abogada mucho tiempo y la vertiente de escribir siempre estuvo dentro de mí, y a mí me gusta mucho contar historias. Además, he descubierto que cuando conectas con el lector es muy bonito porque acompañas a esas personas. El libro no te arregla la vida, pero te acompaña unos días y será un recuerdo que formará parte de tu vida. 
¿Cuáles son tus sueños como escritora?
De entrada, el éxito como escritora son los lectores. Mi sueño es poder llegar a las personas y que sea útil mi trabajo. Poder vivir exclusivamente de la escritura, que es muy difícil.

Xornal Escolar: entrevista a Iñaki Quenerapú

Hoy en día, la tecnología ha avanzado mucho. Gracias a ella nuestras vidas son mucho mejores. Hemos contactado con un experto, Iñaki Quenerapú para que respondiera a todas nuestras dudas. También nos habla de los videojuegos, uno los aspectos de la tecnología que más ha cambiado con el tiempo, pasando de ser unos cutres simuladores a ser unos increíbles juegos con gráficos realistas.


P.-  En tu opinión, ¿cuáles fueron los avances tecnológicos más importantes de los últimos cincuenta años?
R. Internet es el más importante, sin ninguna duda. Porque ha llegado y se ha apoderado de todo. El segundo… yo diría que haber sido capaces de depositar sobre suelo marciano varios robots y mantenerlos allí activos durante muchos años. A mi eso me parece asombroso. Y luego añadiría los muchos avances en medicina: hace apenas 52 años estaban haciendo el primer transplante de corazón. Todavía me parece increíble que se le pueda quitar el corazón a una persona viva y poner en su lugar el de una persona muerta. Los avances en ese campo no han parado en estos 50 años y ya se habla ¡de hacer un transplante de cabeza en 2017!

P.- ¿Por qué crees tú que han tenido tanto éxito los móviles?
R. Porque son personales. Cuando yo tenía vuestra edad y un amigo me pedía mi número de teléfono tenía que darle el número de teléfono «de mi casa». En casa había un único teléfono que usábamos mis padres, mis hermanos y yo. Ese teléfono estaba fijo en el pasillo y era sólo allí dónde podías usarlo. La llegada del móvil permitió disponer de un número individual y comunicarte desde donde quieras. Y cuando llegó Internet al móvil, de repente tenías el mundo entero en el bolsillo. Fue algo maravilloso.

P.- ¿Qué crees que tienen de bueno y qué de malo?
R. ¿Los móviles? ¡Nada! Jajaja… Mira, piensa en ellos como si fueran cuchillos. Una persona con buenas intenciones usará un cuchillo para hacerse un bocadillo mientras alguien con malas intenciones puede cometer verdaderas atrocidades con la misma herramienta. La culpa nunca es de la herramienta sino de la persona. Y como cualquier otra herramienta humana, hay que usar los móviles con inteligencia y para el bien.

P.- ¿Cuáles crees que serán los avances más importantes de los próximos años?
R. Dentro de pocas décadas Internet (o como se llame para aquel entonces) estará tan integrado en nuestras vidas que será indispensable como el agua. Las personas que habitamos este planeta estaremos tan interconectadas que desarrollaremos una especie de telepatía basada en lo digital. Esto cambiará radicalmente nuestra manera de trabajar y de aprender. En definitiva, nuestra manera de relacionarnos tanto con otras personas como con las máquinas.
Creo también que habrá asombrosos avances en ingeniería biónica y llegaremos a fabricar una gran variedad de órganos listos para ser transplantados en operaciones breves y prácticamente sin rechazo. En pocas décadas veremos caminando por la calle personas cuyo cuerpo consiste en sólo un 40% de materia orgánica propia. El resto serán órganos o miembros transplantados, desarrollados con biología sintética o directamente robóticos.

P.- ¿Qué es lo mejor y lo peor de los videojuegos de antes y de ahora? (con “antes”, nos referimos a los primeros que hubo).
R. Jugué con los de antes. Con los de ahora apenas juego, pero es por falta de tiempo. Tengo muchas ganas de pasar tardes enteras jugando a la Play con mis hijos. Los videojuegos de antes eran maravillosos sencillamente porque no sabíamos cómo serían después. Es normal que hoy un videojuego clásico os parezca simplón y aburrido porque los actuales son muy inmersivos e tremendamente realistas. Estas son mis opiniones personales:

Sobre los videojuegos de antes:
  • Lo mejor: simples y mecánicos. Retos concretos.
  • Lo peor: no había muchos.
Sobre los videojuegos de ahora:
  • Lo mejor: realistas y asombrosos. Una producción detalladísima.
  • Lo peor: hay que hacer demasiadas cosas. Prefiero la simplicidad en los juegos.
P.- De todos los videojuegos que jugaste, ¿cuál fue el que más te gustó?
R. Voy a responder con un videojuego clásico que aún hoy en día me gusta jugar: MANIC MINER, de 1983. Es muy adictivo y tiene una música pegadiza. Se puede jugar online en muchos lugares de Internet, como por ejemplo aquí:

P.- ¿Cómo se te ocurrió hacer el desfile de tropas imperiales en Santiago?
R. En los primeros días de enero de 2010 me di cuenta de que ese año era el 30 aniversario de El Imperio Contraataca. Me pareció divertido celebrar un desfile-homenaje con tropas imperiales desfilando por la zona vieja de Santiago de Compostela, aprovechando que era Año Santo Compostelano y se habían programado muchas actividades culturales en la ciudad. Naturalmente yo sólo no podía organizar algo tan complejo, pero sabía que si contagiaba a otras personas las ganas de que sucediera, entre todos podíamos conseguirlo. Y así fue. :-)
Una anécdota que pocas personas conocen: 10 días antes del desfile recibimos la confirmación de que el actor Mark Hamill (Luke Skywalker) quería venir a Santiago a celebrarlo con nosotros. No pedía dinero a cambio. Sencillamente, estaba por Europa en esos días y nunca había visitado España, así que le apetecía.
Lamentablemente, dos días después nos envió un nuevo eMail contándonos que en el festival Internacional de Cine de Cannes (que se celebraba esos mismos días) iban también a hacer un homenaje a El Imperio Contraataca y que le pidieron por favor que asistiera a aquel evento y no al nuestro.
Una pena. :-( Pero podéis imaginar que durante dos días tuvimos nuestros corazones a mil soñando con tener al mismísimo Luke Skywalker presidiendo el desfile.

En cualquier caso: fue un día fantástico que no olvidaré jamás.

Xornal Escolar: entrevista a D. Manuel Soto, ex-alcalde de Vigo

P. De pequeno pensaba que chegaría a ser alcalde?
R. Non. Incluso custoume moito chegar a ser candidato, porque non tiña vocación. Tiña vocación de servizo público, iso si. Na clandestinidade si que traballamos moito polos demais, e para que chegara a democracia. Foi necesario moito esforzo e moito traballo para acadala. Toda a vida preocupoume que houbera unha xustiza social, para que os pobres foran menos pobres.

P. Que quería ser de pequeno?
R. Como todos: futbolista. Gustábame moito xogar de medio centro, distribuíndo o balón. Soñaba ás veces tamén con ser policía ou bombeiro. Era un neno absolutamente normal.

P. Como era Vigo cando tiña a nosa idade?
R. Podo contar como era cando eu cheguei á alcaldía. Case un cuarto da poboación viguesa non tiña auga corrente nin alcantarillado. Había, por culpa diso, enfermidades endémicas na nosa cidade. Había un problema sanitario enorme. Unha parte importante da xente que vivía no rural non tiña luz, non había asfalto nos camiños. Era un Vigo empobrecido de servizos.

P. Que é o que máis cambiou de Vigo nos últimos cincuenta anos?
R. Se faláramos de que é Vigo… faríamos unha abstracción incorrecta. Vigo non son só as rúas, as prazas, o peirao… é sobre todo os vigueses. Que cambiamos os vigueses que entón fixo que cambiara a cidade? a ansia de liberdade e de xustiza. Viñamos dunha ditadura, e acadamos moito. Dimos servizos públicos aos que non os tiñan, refacendo os colexios nacionais por exemplo. Non había un montón de servizos e había que poñelos para todos aqueles que non tiñan cartos. Buscando xustiza social hai que conseguir que todos teñamos de todo: bos colexios, boa sanidade. Que cambiou de Vigo? o sentimento de loitar pola xustiza.

P. É difícil gobernar esta cidade?
R. Moito. Cando chegas a unha cidade con tantos problemas como tiña, e estoupando a ansia de liberdade que había temos que ser capaces de valorar as ideas dos demais e analizar para obxectivar as cousas que un ten que facer. Hoxe é infinitamente máis doado de gobernar, en comparanza con aqueles tempos. Ten moito mérito o alcalde e os concelleiros de agora, pero antes era máis difícil. O Concello de Vigo estaba arruinado, de ter sido unha empresa estaría quebrada.
Pensade que Vigo tiña moitas folgas, moitas manifestacións. A inquedanza social era moita naquela época.

P. Que foi o máis difícil que tivo que facer como alcalde?
R. Non sei se foi o máis difícil pero lembro que a maior angustia que pasei como alcalde de Vigo, aínda que estaba convencido do que tiña que facer, cando estando de manifestación todo Vigo co tema da reconversión industrial do sector naval, eu negueime a encabezala. Sería longo explicar o porqué a min non me parecía xusto… eu pensaba que facer iso era poñerse nunha situación de fóra de xogo fronte ao goberno de España. Eu asumín a responsabilidade de non secundar esa manifestación. Todo Vigo estivo nas rúas, pero eu non. Pasei un día espantoso, mais despois o tempo deume a razón. Logo, falei con Felipe González, presidente do país naquel momento, e puiden con lexitimidade pedir o que si consideraba importante, como unha autopista que chegara a Vigo e non só a Santiago.

P. Que momento lembra con máis cariño?
R. Moitos, os bicos dos nenos e dos vellos. Cada vez que ía a unha escola os nenos recibíanme con moito agarimo. E os vellos tamén. E case máis estes últimos. Gústanme moito os nenos pero é máis doado querelos antes que querer a un maior. Os maiores dábanme moita tenrura e cando algunha velliña dábame un bico con tanto agarimo, iso dábame moita felicidade.

P. Que lle gustaría cambiar da cidade de hoxe en día?
R. Prefiro deixalo ao alcalde e á corporación actual. Hai moitos anos que estou en silencio. É moi difícil gobernar e opinar, todos podemos opinar.

P. Qué aspecto de Vigo necesita máis cambio?
R. Vou dar unha resposta xenérica sen meterme na gobernanza. En xeral, o mesmo que cando cheguei á alcaldía. Hai moito que facer, hai moita xente que o está pasando moi mal. A todos nos gustaría axudarlles. Iso é o importante.

P. Se Vigo tivera que parecerse a outra cidade, ¿a cal lle gustaría que se parecese?
R. A Vigo. A min encántame Vigo. Ten moito que mellorar pero hai que amar o que temos. Eu estou convencido de que todos amades a Vigo. Iso non quere dicir que non podamos copiar cousas boas doutras cidades. Hai que pensar que cousas boas hai noutras sitios e se é posible trasladalas a Vigo, mellor.

P. Como será o Vigo do futuro?
R. Polo que dixen antes: máis xusto. Témolo que facer con menos desigualdades sociais.
En Vigo, a xente que non ten onde durmir ou nada de comer, ten onde facelo. O Concello dálle de comer e sitio para durmir. Un concerto cos Irmáns Misioneiros de Teis axúdalles porque Vigo ten que ser solidario. Dende a miña época de alcalde nunca deixou de selo.

P. Cómo lle gustaría que lle recordasen como alcalde?
R. Como unha boa persoa. Non o teño moi claro, porque depende do momento emocional pero diría con agarimo.

Xornal escolar: entrevista a D. Abel Caballero, alcalde da cidade.

P.- ¿De pequeño pensaba que llegaría a ser alcalde?
R. No, no lo pensaba, pero me admiraban los alcaldes, tanto al alcalde de Vigo como a los alcaldes de los municipios del entorno.

P.- ¿Qué quería ser de pequeño?

R. De pequeño lo que hay que hacer es estudiar y divertirse. Se puede hacer todo: se puede estudiar, practicar deporte, se puede hacer música…
Y yo sí hice algo de pequeño: siempre hice mucho caso a mis profesores. Porque los profesores aciertan. Por supuesto, también hay que hacer caso a mamá, a papá y a los abuelos, pero hay que hacerle mucho caso a lo que digan los profesores.

P.- ¿Cómo era Vigo cuando tenía nuestra edad?
R. Era un sitio más pequeño. Ya era una gran ciudad; cuando yo tenía vuestros años ya era una gran ciudad. Ya apuntaba que iba a ser mucho mayor, como es ahora.
Toda la zona de Coya no existía. Cuando yo tenía diez años en Coya no había nada, era campo, el lugar donde aparcaban los tranvías. Esta zona de Coruxo ya existía, pero la carretera importante era la que venía de Bayona a Vigo, no había autopistas ni autovías, el aeropuerto era muy pequeñito… pero era una ciudad a la que yo le quería mucho.

P.- ¿Cuándo supo que querías ser alcalde?
R. Yo soy profesor en la Universidad, esa es mi profesión. Y me gusta la política, porque es trabajar para la gente. A mí me parecía muy importante que Vigo supiera lo importante que es, y que se sintiera la gran ciudad que somos. Y pensé que yo podía contribuir a que Vigo fuese un poquito mejor de lo que era. Entonces me presenté a la Alcaldía y fui elegido.

P.- ¿Hasta cuándo será alcalde?
R. El alcalde es elegido por los ciudadanos. Se elige por cuatro años. Yo fui elegido para una legislatura, luego para otra, y ahora acabo de ser elegido para cuatro años más. ¿Cuánto tiempo me gustaría ser alcalde? El tiempo que se necesite para completar el proyecto de renovación de Vigo que yo tengo en mente. Y eso significa, al menos, ocho años más. Ocho o doce más.

P.- ¿De qué otra ciudad le gustaría ser alcalde?
R. De ninguna. Vigo es irrepetible. Sólo quiero ser alcalde de Vigo. La ciudad más bonita es la de cada uno, y Vigo es una ciudad fantástica. Yo tengo la teoría de que tenemos que conseguir que Vigo tenga un lugar en Europa, no sólo en Galicia o España, y eso es lo que tenemos que hacer.

P.- ¿Es difícil gobernar esta ciudad?
R. Una ciudad como Vigo es fácil gobernarla si la quieres mucho. Porque si la quieres todo lo que haces es bueno para la gente, y la gente lo ve. Debo decir que después de mi familia lo más importante para mi es Vigo. Ser alcalde de Vigo me hace feliz, así que podríamos decir que se lleva bastante bien.

P.- ¿Qué le gustaría cambiar de la ciudad?
R. ¡Ya cambiamos muchas cosas! Y tenemos que seguir cambiando. Yo quiero humanizar toda la ciudad, que sus 1.700 calles sean bonitas. En el centro, en la periferia, en el rural… Quiero que todos los vecinos tengan aceras, parques infantiles, pistas de skate, instalaciones deportivas… muchas cosas que ya estamos haciendo. Quiero un Vigo para los niños y las niñas, un Vigo donde estéis cómodos. Quiero llenar Vigo de parques infantiles… aunque los mayores también piden parques de mayores. Y hay que hacer de todo: canchas de baloncesto, campos de fútbol, pabellones… Y tenemos que hacer cultura.
Hemos hecho mucho, pero aún nos queda mucho por hacer. Por ejemplo, en dos años tendremos un campo de Balaidos nuevo, que os dejará pasmados.

P.- ¿Qué aspecto de Vigo necesita más cambio?
R. Hay una parte muy importante en una ciudad: la gente que lo pasa mal. Hay mucha gente que perdió el trabajo, hay familias que no le pueden dar de comer a los niños… eso para mí es importantísimo. En la ciudad tenemos que ser todos iguales. No puede ser que haya niños que estén mejor y niños que estén peor. Los niños sois todos iguales, y nosotros tenemos que encargarnos de que todo el mundo tenga casa, comida, electricidad… de que todos los niños puedan ir al colegio y sus padres no pasen penalidades. Somos la ciudad de España que más atiende todo esto y tenemos que estar muy atentos a los que lo necesitan más porque le puede pasar a cualquiera, y todos queremos ser bien tratados cuando nos va mal. Y a todo esto yo quiero dedicarle un esfuerzo enorme.

P.- Si Vigo se tuviera que parecer a otra ciudad, ¿a cuál le gustaría que se pareciese?
R. A Vigo. Yo quiero que Vigo, cuando la gente venga diga: “Vigo es más bonito que Roma”, o Nueva York, o París… yo quiero que Vigo sea la ciudad más bonita del mundo. Mi ambición para Vigo no tiene límites.

P.- ¿Qué es lo que más ha cambiado de Vigo en los últimos cincuenta años?
R. Yo creo que Vigo hace cincuenta años era una ciudad que se estaba buscando a sí misma. En estos años, y yo tengo que hablar de los últimos nueve, que son los que yo llevo, Vigo se transformó en una ciudad llena de luz, de color, de vida. La gente vive la calle, hace deporte… y tenemos lo que tenían ciudades que envidiábamos hace nueve años. Por eso, un alcalde debe atender a todo, no hay parcelas más importantes. Por ejemplo, para mí sois muy importantes los niños y yo quiero que os sintáis bien. Le queráis a la ciudad. Pero también me importan mucho vuestros abuelos y vuestros padres. Me preocupan mucho las personas con discapacidades… y quiero darle soluciones a todos.
Vigo es una ciudad que tiene recursos económicos. Tiene industria, tiene economía. Y por eso podemos atender a todos, porque cada persona es importantísima. Los 300.000 habitantes.
Y ahora, dentro de poco, vamos a ser 600.000, porque estamos haciendo el área metropolitana de Vigo: Vigo más los veintiocho pueblos del entorno (Nigrán, Bayona, Tuy, Gondomar…). Y yo los quiero unir a todos.

P.- ¿En qué ha empeorado la ciudad en esos años?
R. Desde que yo soy alcalde en nada. Bueno, en los últimos años vino la crisis y nos hizo mucho daño. A nosotros, a Nueva York, a Londres, a todos. En Vigo le estamos haciendo frente, y recuperará todo su potencial económico y todo su empleo.

P.- ¿De dónde surgió la idea del dinoseto? ¿cuántos llegará a haber?
R. El dinoseto fue una broma colectiva. Estabamos haciendo Rosalía de Castro, humanizándola, y en una de las glorietas dejaron un espacio y por la noche vino le dinosaurio y se puso allí. Pero no estaba contento, prefería ir a la Puerta del Sol. La noche siguiente se fue para allí andando. En Rosalía de Castro pusimos un olivo en forma de V, que tiene trescientos años.
Un día, puso un huevo. Y llamó a otros dinosetos. Habrá unos diez dinosetos más. Y si sabéis de un sitio donde poner uno, me lo decís y lo ponemos.
Es una broma en la ciudad, es un gesto de buen humor. Algo que nos divierte.

P.- ¿Por qué siempre que viajo con mis padres debo ir a Santiago o a Oporto a pesar de que Vigo tiene aeropuerto?
R. No es que Vigo sea más caro. Lo eran, porque con ayudas de todos se beneficiaba los vuelos desde Santiago o desde Oporto. Eran más caros porque la Xunta no ayudaba a Vigo, aunque sí a Santiago y a Coruña. Ahora, el Ayuntamiento ya ayuda al aeropuerto de Vigo. Así que ya recuperamos líneas y precios baratos. Ahora, ya se puede ir y volver a Barcelona por 40 €, por ejemplo.

P.- ¿Por qué se ha tardado tanto en hacer la depuradora?
R. La depuradora era imprescindible porque es la vida de la ría entera. Y es cara pero necesaria, porque queremos que acabe el mal olor para siempre. En ella, los gases están encerrados en unas grandes cúpulas y ya no salen de allí, y por eso, dejará de oler mal en la zona de Coruxo para siempre.

 P.- ¿Cómo será el Vigo del futuro?
R. Pues yo ambiciono que Vigo llegue a tener la belleza y la visión de Roma, la grandeza y la modernidad de Nueva York y me gustaría que fuese tan abierta como es Madrid. Todo eso es Vigo: es bella, es moderna…
Yo no nací en Vigo, yo nací en Ponteareas. Pero aquí, todos los que venimos de fuera, somos de Vigo. Vine muy pequeño, estudié en el Santa Irene… Vigo es una ciudad muy abierta. Le quiere a todo el mundo. Somos una ciudad acogedora.

P.- ¿Cómo se arregla el problema de la población?
R. La caída de la natalidad se debe a la economía. Si no hay empleo, la gente no puede tener hijos. La población depende del trabajo. Hay que darles facilidades a los padres en el trabajo, ayudas, escuelas infantiles… y también hay que facilitar la integración de la gente que llega de fuera.

P.- De las profesiones que has desempeñado, ¿cuál te parece la mejor?
R. Yo soy profesor de Universidad. Yo creo que ser profesor es una profesión fantástica.

P.- ¿Por qué el ayuntamiento no le da la misma importancia a todos los deportes y prima al fútbol?
R. Yo le doy la misma importancia a todos los deportes. Debemos diferenciar entre aquellos que practica mucha gente y aquellos que son minoritarios, como la esgrima.
Cuando hacemos la Vigo Cup participan tres mil quinientos niños o niñas. Debemos movilizar todos los campos de fútbol de la ciudad. En natación estamos haciendo la liga escolar, damos ayuda y seguiremos apoyando este deporte; como el balonmano, el baloncesto, el judo y el karate (que practican miles de niños de Vigo). Incluso el hip hop… Todos los deportes son importantes. Yo quiero que los niños hagáis deporte, atletismo. Desde que yo estoy hemos abierto campos, pabellones de deporte…

P.- ¿Cómo le gustaría que le recordasen como alcalde?
R. Como una buena persona.


E, por fin, o xornal ve a luz...

Moitas horas adicadas a escribir, maquetar, elaborar... moito tempo falando, discutindo, debatendo. E por fin, o xornal colle forma e ocúpanse as 32 páxinas de cada un dos dous exemplares que elaboramos. E sinceramente, moi contentos co resultado. Aquí vos traemos as dúas portadas para que xulguedes vós mesmos.

Portada do xornal de 5º A

Portada do xornal de 5º B

E para maquetar? Scribus

O Faro de Vigo, que foi quen puxo en marcha este proxecto de elaborar un xornal escolar, estános a axudar moito para acadar o resultado que buscamos. Por exemplo, facer a maquetación dun xornal non é tarefa fácil. Eles aconselláronnos que utilizáramos o mesmo software que usan eles, Scribus. Para iso, puxeron ao noso dispor esta ferramenta e ensináronnos a utilizala. Ao principio non foi doado, mais pouco a pouco as cousas foron saíndo.

Maquetando con Scribus a portada do xornal de 5º B

Traballa que traballa

As entrevistas van sucedéndose. Con isto de internet resulta moito máis doado contactar coas persoas ás que nos gustaría entrevistar. Así que nos poñemos en contacto con eles, solicitamos a súa axuda e despois enviámoslle as nosas preguntas. Todo o mundo é moi amable e nos din que si deseguida. Así, nos nosos xornais poderedes ler entrevistas a xente da talla de:

Alba Alonso e José Blas que nos falan de educación.

Alba Alonso

José Blas

Iñaki Quenerapú, experto en tecnoloxía.

Iñaki Quenerapú

Roberto Verino, o coñecido modisto galego.

Roberto Verino


Para falarnos de cine: Dani de la Torre, director galego, ou Miguel Anxo Fernández, reputado crítico cinematográfico.

Miguel Anxo Fernández

Dani de la Torre


Para que coñezamos mellor o mundo da música, Lorena Freijeiro, María Parrado ou Paula Rojo.

Lorena Freijeiro

Evidentemente, María Parrado

Paula Rojo

E tamén xente do mundo da literatura como María Solar ou María Canosa, Javier Sierra, Érica Esmorís, Gonzalo Moure... incluso María Oruña, que está a colleitar un grande éxito co seu libro "Puerto Escondido"

María Oruña

María Solar

Javier Sierra

Alfredo Gómez Cerdá