Coa firma deste obxectivo, os gobernos adquiriron o compromiso de alcanzar dúas metas; en primeiro lugar, reducir á metade, entre 1990 e 2015, a porcentaxe de persoas con ingresos inferiores a un dólar, e en segundo lugar, reducir á metade, no mesmo período, a porcentaxe de persoas que padecen fame.
Situación actual
É, sen ningunha dúbida, o máis ambicioso de todos os Obxectivos de Desenvolvemento do Milenio, xa que está presente, dunha ou outra maneira, no resto de obxectivos. Actualmente, a fame e a pobreza son os grandes problemas aos que se enfronta o noso mundo.
Uns 923 millóns de persoas viven en situación de pobreza extrema (con menos dun dólar ao día), fronte aos 1.250 millóns que o facían en 1990. Se o descenso mantense ao ritmo actual, podería alcanzarse a meta fixada para o ano 2015.
Con todo, o descenso da extrema pobreza en todo o mundo débese especialmente ao crecemento económico en Asia oriental e sudoriental.
Por continentes, Asia Meridional, cun 29,5% da súa poboación, e África Subsahariana, co 41,1%, a pesar de rexistrar un importante descenso na porcentaxe de habitantes en situación de pobreza extrema, seguen sendo as zonas onde máis persoas enfróntanse diariamente a este problema.
Doutra banda, a redución da pobreza trouxo consigo un aumento da desigualdade, especialmente na zona que foi o motor na citada redución, Asia oriental. No entanto, os maiores índices de desigualdade séguense observando en América Latina e Caribe e en África Subsahariana.
No caso de persoas que pasan fame no mundo, tamén houbo un descenso do nivel mundial. Con todo, este descenso foi escaso en África Subsahariana e en Asia Meridional, o que fai improbable alcanzar a meta fixada de reducir para o 2015 o número de persoas que pasan fame no mundo.
Retos para o cumprimento do obxectivo
Nestes momentos, existe unha tecnoloxía e unha capacidade produtiva de alimentos máis que suficiente para toda a humanidade; o verdadeiro problema radica, máis que na produción, no acceso e distribución da riqueza, dos recursos, dos mercados e dos coñecementos.
O sector agrícola é clave para reducir a fame e a pobreza extrema. Nos países en desenvolvemento, a agricultura é o sector produtivo que agrupa á maioría da poboación.
Mentres os países ricos impoñen a apertura dos mercados nos países en desenvolvemento, os produtos agrícolas destes países non poden competir nos mercados dos países ricos debido aos aranceis e ás subvencións existentes.
Non se destinan recursos suficientes ao desenvolvemento rural e á agricultura por parte dos países en desenvolvemento, nin aumentou a cantidade que a Axuda Oficial ao Desenvolvemento (AOD), bilateral e multilateral, destina ao sector agrícola-pesqueiro-forestal.
Os desastres naturais, cada vez máis frecuentes, e os conflitos armados, afectan a unha porcentaxe que oscila entre o 5 e o 10% das persoas que padecen fame a nivel mundial, ademais de aumentar o número de persoas que se enfrontan a emerxencias alimentarias.