A vida da Al Capone será fonte de inspiración para a creación en 1931 da primeira historieta policiaca: "Dick Tracy" de Chester Gould.
"Como consecuencia do nacemento do cómic de aventuras a partir de xéneros en principio literarios -di C. García-, xorde definitivamente a especialización do guionista, e con ela unha revalorización dos textos na historia que, do mesmo xeito que no cinema coa adopción do sonoro, ocasiona idénticos retrocesos narrativos. No cinema vólvese á teatralidade da posta en escena, nos cómics, á ilustración con textos ao pé".
Flash Gordon (1934) de Alex Raymond, Príncipe Valente de Harold Foster e o Tarzán de Burne Hogarth, ambos de 1937, potenciarían un grafismo realista e elegante, próximo á ilustración, en detrimento do grafismo caricaturesco habitual até entón, pero, o que é máis importante, substituíron definitivamente o episódico pola continuidade, tornando fundamental o suspense na última viñeta para fidelizar lectores.
Esta nova historieta invadiu o ámbito europeo con Le Journal de Mickey (1934) ao que só puideron resistir: As revistas franco-belgas como Junior ou Coeurs Valliant que incluían unha historieta de aventuras cun grafismo característico: Tintín, creado en 1929 por Hergé. Pronto se sumará a elas Le Journal de Spirou, revista nada en 1938 en Marcinelle (Bélxica), que hoxe en día se segue publicando e na que haberán de traballar todos os grandes mestres do cómic franco-belga; A italiana, onde o goberno prohibe en 1938 as series de EEUU e triúnfa no seu lugar Dick Fulmine de Vincenzo Baggioli e Carlo Cossio, así como un novo formato apaisado, o caderno pequeno de aventuras; A revista Beano en Gran Bretaña; En Xapón, pola súa banda, destacan series de aventuras infantís como Speed Taro (1930-33) de Sako Shishido, Ogon Bat (1930), de Ichiro Suzaki/Takeo Nagamatsu e As aventuras de Dankichi (1934), de Keizo Shimada, así como a tira Fuku-*Chan (1936-), de Ryuichi Yokohama.
Tamén en 1934 empezaríase a distribuír Terry e os piratas de Milton Caniff, quen adoptou a nova linguaxe do cinema tomando moitos dos seus recursos como o plano americano e imitacións da plano-secuencia, e levou a lóxica da continuidade ao extremo: as tiras diarias conectábanse entre si e co dominical pero, ademais, a serie podías
e ler só coas páxinas dominicais ou, tamén, só coas diarias.
O guionista Lee Falk desenvolvería series como A Pantasma en 1936 e Mandrake o mago en 1939, pero a historieta en prensa comezaría pronto a acusar un duro golpe, o do cómic-books con material orixinal, que aínda que xurdidos en 1929 con "The Funnies", triunfarían grazas ao éxito dos superheroes, o primeiro dos cales sería Superman en 1938 e ao que seguen outros como Batman en 1939 ou o Capitán América e A Muller Marabilla, ambos en 1941. Non moi diferentes das máis recentes tiras de aventuras, pronto se deixarán imbuír do espírito bélico da Segunda Guerra Mundial, presentando en moitas ocasións nomes ou uniformes relacionados cos seus símbolos nacionais, e enfrontándose aos inimigos do país. Isto permitiulles lograr un gran éxito comercial, pero tamén causaría o peche da maioría dos seus títulos ao finalizar a guerra. Parecida sorte correrían historietas bélicas xaponesas como Norakuro (1931-41) de Suihou Tagawa. Máis renovador móstrase Spirit (1940) de Will Eisner.
Debido á guerra, prohibiuse a importación de "cómic books" estadounidenses no Imperio británico, o que permite un breve florecemento da produción autóctona en Canadá ou Australia. Tras a guerra, a Historieta estadounidense atópase na seu cénit, cunhas vendas enormes e cun público composto por nenos, adolescentes e adultos novos, tanto masculinos como femininos. Con todo, enseguida vai tropezar con graves limitacións: de formato, para as tiras de prensa, e temáticas, para o cómic books.
Na prensa, imponse a chamada daily strip (tira diaria), que ocupa un dos fragmentos horizontais dunha páxina de contido heteroxéneo e pode ser, dependendo do xénero, unha narración completa ou serial. Tamén había publicacións de páxina completa os domingos, aínda que os autores eran diferentes. Isto impuxo unha limitación espacial a diálogos e acción, prexudicando aos cómics máis realistas, como Johnny Hazzard (1944) de Frank Robbins e Rip Kirby (1946) de Alex Raymond; nos vindieros anos as tiras máis importantes adoptarían predominantemente protagonistas orientados á infancia, aínda que cunha forte carga intelectual, como Nancy (1938) de Ernie Bushmiller, Barnaby (1942) de Crockett Johnson, Pogo (1948) de Walt Kelly, B.C. e Peanuts (1950) de Charles Schulz, co seu mundialmente famoso Snoopy.