Os cómics e as revistas de cómics nacen en España coa publicación dedicada á sátira política EN CARICATURA (1865). Trátase dun intento casual que queda en solitario.
Apeles Mestres, artista ilustrador, poeta e escritor, é un apaixonado pola arte do cómic, o cal chega ao noso país orixinario do centro de Europa. Apeles Mestres, inicia o seu desenvolvemento con regularidade a finais do século XIX nas revistas ilustradas e satíricas de Cataluña. Moitas das súas páxinas publícanse en formatos de álbums e revistas de cómics, tales como GRANIZADA (1880).
Unha boa parte dos ilustradores da época, entran no debuxo de cómic nas páxinas que realizan para as revistas ilustradas e humorísticas. Moitos destes artistas terminan aterrando nas publicacións de cómic.
SEMANARIOS DE ANTES DA GUERRA CIVIL (1915-1936)
Aparece en Barcelona DOMINGUÍN (1915), a primeira colección de cómics que se publica como unha revista de aparición regular e continuada. Nela colaboran os principais ilustradores cataláns da época: Apa, Llaverías,
Opisso i outros. Diríxese a un público maioritariamente adulto.
Joaquín Buigas Garriga compra a revista TBO (1917) e transfórmaa segundo o seu estilo, conseguindo aos poucos números un éxito notable. Son os principais colaboradores da época clásica os seguintes historietistas: Donaz, Urda, Rapsomanikis, Opisso, Nit, Francisco Mestre, Tínez, Sabatés, Serra Masana, Salvador Mestres, Cabrero Arnal, Moreno, Benejam, Coll, Muntañola, Arnalot, Tur, Bernet Toledano e moitos máis.
TBO foi a que deu o mote xenérico de "tebeos" aos cómics en xeral. Acepción coa que tamén llos coñece. O nome foi recolleito e avalado pola Real Academia da Lingua Española.
Aparece PULGARCITO (1921), nas súas orixes quere imitar a TBO sen conseguilo. Esta época non achega nada importante á Historia do Cómic. Os mellores debuxantes desta etapa son: Salvador Mestres, Niel, Donaz, Urda, Vinaixa.
POCHOLO (1931), é un gran semanario, con formulacións similares a TBO. Inclúe algúns dos seus debuxantes: Opisso, Moreno i Cabrero Arnal. Ten a sorte de contar con algúns historietistas de excepción: Jaime Tomás, Rise Vermellas, Becquer, Xirinius, Longoria, etc. É a primeira revista na cal os debuxantes españois empezan a imitar aos "cartoonist" norteamericanos de estilo realista.
A REVISTA DE MICKEY (1935), é un cómic de estética impecable que ten a sorte de dispor dos mellores debuxantes de cómics do país, Tanto na vertente realista como na humorística. Son os máis importantes: Cabrero Arnal, Moreno, Rise Vermellas, Jaime Tomás, Celemín, Sabatés e Emilio Freixas.
En 1936, A Guerra Civil acaba coa evolución que até aquel momento conseguira o cómic español.
As GRANDES REVISTAS INFANTÍS E XUVENÍS DA POSGUERRA (1940 / 1960)
Terminada a Guerra Civil (1939), os cómics reséntense do mesmo xeito que todos os estamentos culturais do país, A pesar disto, faise posible o nacemento duns grandes historietistas.
Emerxe ROBERTO ALCÁZAR E PEDRÍN (1940) un cómic de escasa calidade que utiliza unha linguaxe populista aderezado con refráns e expresións vulgares, moi de acordo cos costumes e a idiosincrasia da España de posguerra. Nin os máis optimistas daqueles tempos podían imaxinar que esta colección chegaría a ser a mais longa de aventuras publicada no país.
Outro personaxe famoso, cunha estética correcta na súa primeira época, é O GUERREIRO DO ANTEFACE (1944), típico personaxe de capa e espada. Esta serie abarca máis de 20 anos de loitas, heroicos rescates e batallas multitudinarias, as cales enchen unha boa parte dos soños infantís de varias xeracións de furibundos e apaixonados entusiastas dos cómics. O personaxe inicia a saga das publicacións de "continuará". Son os cadernos que enlazan unha narración longa, anos e máis anos, sen terminar nunca.
O GUERREIRO DO ANTEFACE, tivo diferentes imitadores ao longo dos anos, pero ningún puido igualalo. Máis que o debuxo, a cargo de M.Gago, un versátil e extraordinario creador de cómics, o texto dunha riqueza de imaxinación remarcable, durante os primeiros 15 anos consegue un éxito rotundo con este personaxe.
DIEGO VALOR (1954), é o cómic por excelencia da chamada ciencia-ficción á española, no que a "ciencia" é practicamente inexistente. De debuxo primario, o argumento salva a publicación, Foi un produto reforzado por un "merchandising" incipiente, apoiado pola difusión radiofónica ao uso do guión.
O CAPITAN TRUENO (1956), tentando imitar o éxito conseguido polo personaxe do GUERREIRO DO ANTEFACE, o ano 1956 nacía o CAPITÁN TRUENO, prototipo do protagonista aventureiro -de feito percorreu o mundo-, constituíndose en defensor de pobos oprimidos e castigador de tiranos. Á vez, traspasou fronteiras en compañía do forzudo Goliath, o intrépido Crispín e a súa compañeira, a nórdica Sigrid. Durante moitos anos a publicación, tivo unha gran acollida por parte do público; naquel momento, a parte literaria era de Víctor Mora e a estética de Ambrós. Outros debuxantes que dignificaron a serie foron: Pardo, Fontes Man e Carrión.
O JABATO (1958) é outro personaxe creado a imaxe do CAPITÁN TRUENO polo mesmo guionista. O texto está ben construído e o debuxante Darnís, un recoñecido profesional, axuda a facer que sexa un produto atractivo.
FAZAÑAS BÉLICAS (1948) é o relato dunhas vivencias persoais Tendo como marco de fondo a guerra. Cunha excelente planificación e un coidado debuxo. O seu creador Boixcar, consegue captar o interese dos afeccionados ao tema, fascinados polo seu minucioso grafismo. É unha das escasas publicacións onde os soldados alemáns da II Guerra Mundial fan o papel de bos cuns estraños guións bendicidos polo réxime ditatorial do país.
O CÓMIC PARA MOZAS NA ESPAÑA FRANQUISTA (1940/1970)
Os reiterativos consellos dos censores do réxime franquista, espolean aos editores comerciais a crear publicacións especialmente dirixidas ás mozas e en termos oníricos de fadas e encantamentos. Estas publicacións teñen un éxito desigual, o mesmo que condiciona a súa supervivencia.
A finalidade última é ter á muller española recluída na súa casa ao coidado do seu marido e os nenos. Así, desde 1940 até os anos 60 xorde un nutrido grupo de revistas dirixidas ao público feminino, máis ou menos alienantes, as cales configuran un caleidoscopio de inviable continuación no tempo. O único que teñen de positivo estas publicacións, nos seus primeiros anos, é a tímida incorporación da muller, primeiro aos poucos e despois cun forte empuxe, ao debuxo de cómic do xénero.
Como excepción, rompendo o alude de revistas cándidas, As miñas MOZAS (1941) é un produto de alta calidade estética e literaria, publicación de extraordinaria versatilidade, de impecable e coidado contido a pesar de estar dirixida aos lectores máis pequenos.
A máis popular das revistas do tema de fadas polo éxito conseguido- é AZUZENA (1946), narracións de contos e relatos brandos que ao evolucionar a mentalidade do país, pasa de historias de princesas, raíñas e encantamentos a historietas de corte romántico. Nesta colección a muller empeza a desenvolverse nas tarefas de historietista. As autoras máis prolíficas son Rosa Galcerán e María Pascual.
O ano 1949 aparece no mercado FLORITA, a revista estrela durante moito tempo das adolescentes. Probablemente a mellor revista de nenas con bos guións e excelentes debuxos. Colaboran os mellores historietistas do país, practicamente son os mesmos do COYOTE, ademais de Pili Blasco
Máis adiante salen outros cómics, como MARILÓ (1950), SISSI (1958) ou LILY (1959) con variacións e estilos diversos que contemporizan coa evolución positiva da mentalidade da muller do momento e que ao principio tentan imitar a FLORITA. Destacan entre outros: os artistas: José Luís, Alférez, Lanzón, Purita Campos, Grau, Alamar, Palop, Serafín, Pilar Mir, Frejo, Henry, Karpa, Sanchís Cortés, Coch, etc.
Un exemplo de aproveitar o éxito doutros medios (o mundo da canción lixeira) achámolo en CLARO DE LÚA (1959), de contido amorfo. Presenta unha historia argumentada na mensaxe contida na letra dunha canción de moda da época, base do debuxo en cómic. A aceptación desta revista está avalada polos acontecementos da época: a apertura do réxime franquista, a chegada da televisión, a proliferación de festivais da canción e os "guateques"
Tamén chega algunha publicación innovadora como MARY NOTICIAS (1960) de Carmen Barbará, e LILIÁN, AZAFATA DO AIRE (1960), coleccións con protagonistas femininas, facendo contrapunto ao machismo permanente imperante nos cómics españois de aventuras.